De Eifel, revisited...

De komende paar dagen leef ik uit mijn weekendtas, een overzichtelijk hoopje kleren en wat toiletspullen zonder overbodige opsmuk of ruis. Die tas en een meer zakelijk uitziend exemplaar met daarin mijn tablet vergezellen mij op mijn zwerftocht dwars door de Eifel naar de rivier de Moezel die ik graag wat nader wil leren kennen. Vanaf het moment dat ik vanochtend ben vertrokken lever ik een schijngevecht met een regenfront dat ik steeds probeer voor te blijven. Het front met langdurige regen trekt van west naar oost over ons land en trekt daarna Duitsland in. Ik rij van noordwest naar zuidoost, dus het zal een kwestie van tijd zijn wanneer ik zal worden ingehaald. Ik krijg de indruk dat de regen mijn uitdaging heeft aangenomen, want slechts hier en daar worden er wat speldenprikjes uitgedeeld en is het gebruik van de ruitenwissers maar af en toe nodig. Ook de zon en stukken blauw in de lucht mengen zich in de strijd en doen mij geloven dat ik het pleit gewonnen heb, maar bij aankomst op mijn eerste logeeradres gaat het gelijk mis: zon en blauwe lucht verlaten verveeld het speelveld en geven de regen alle kans. Grijze regenslierten trekken langs de beboste heuvels waarop ik uitkijk vanuit mijn openstaande kamerraam. Het dorpje Dohm-Lammersdorf is grijs, vaalgroen en nat. En heel stil. Het kletteren van de gestaag vallende regen harmonieert wonderwel met de ambient music uit mijn mobiel, en met een glaasje Gerolsteiner Sprudel erbij is de juiste sfeer geschapen om de belevenissen van vandaag nog eens door te nemen. Zo bezocht ik in Zuelpich-Hoven het voormalige Marienborn klooster om nogmaals de "Hovener Madonna" te ontmoeten, iets wat mij bij een vorige gelegenheid niet lukte omdat het beeldje toen op toernee was naar een tentoonstelling in Keulen. Dit klooster, dat tegenwoordig de psychiatrische inrichting Marienborn is, bezit een prachtige kapel en de altijd vriendelijke portier stond mij toe deze te bezoeken. Ik mocht hiervoor dwars door de gebouwen heen lopen, waarbij zowel patienten als personeel mij vriendelijk toeknikte. En toch hing er veel leed in die gangen. De typisch schuifelende gang van de patienten, hun uitdrukkingsloze gezicht. De holle geluiden van de granieten vloeren... In een vitrine maakte ik kennis met de heilige St. Dymphna, de patrones van de geesteszieken en bezetenen. Ze is van de 7e eeuw, het psychiatrisch lijden is dus van alle tijden...
In de kapel was ik helemaal alleen. Alleen met moeder en kind. Wat een aandoenlijk beeld is dit. Uit de 12e eeuw, met vaardige hand uit hout gesneden en liefdevol geschilderd. En hoewel het achter glas staat, is het tastbaar levend. Maria dat haar kind vertrouwd maakt met de wereld van nu, zo staat ze daar. En ik mocht er even getuige van zijn.
Later in de middag doe ik Blankenheim aan, aan de oorsprong van de Ahr. Waar de 4 bronnen van deze rivier zich verenigen ontmoet ik de brugheilige Nepomuk en ik kan het niet nalaten om even onder de brug te kijken naar wegschietende heksen en boze geesten.
Dan klim ik naar de burcht vanwaar ik een prachtig uitzicht heb over dit vakwerkplaatsje ingeklemd tussen beboste heuvels. Er zijn nauwelijks mensen op straat, de terrassen zijn leeg. De parochiekerk van de heilige Maria Hemelvaart is helemaal voor mij alleen. Zelfs de apostelen, de verkondigers van het Woord, doen er het zwijgen toe. Dan slaat de klok 3 uur. Wanneer de laatste echo is uitgestorven staat ook de tijd even stil. Als een fotomoment in een album. Maar intussen schrijdt de absolute tijd onverbiddelijk voort, verslindt de toekomst en vergroot alles uit wat vooraf ging. Ik lees de vele verzoeken om hulp aan de voeten van het Mariabeeld: "Heilige Moeder Maria, spreidt uw alles beschermende mantel over ons uit..." Ik wil niet achterblijven en voor ik de kerk verlaat steek ik een kaarsje aan. Zolang het nog brandt blijf ik nog even, hoewel ik allang weer onderweg moet. Verder met mijn zwerftocht...