Oud worden in Craach a/d Mosel

De nieuwe dag in het vergeten Eifel dorpje Dohm-Lamersdorf is voor iedereen onopgemerkt begonnen. Nevels hangen nog steeds aan de beboste heuvels, de grijze lucht vertoont geen enkele tekening. Wachten dus maar, het moet in de loop van de dag beter worden. Na het ontbijt (met een perfect gekookt eitje) verken ik nog even de twee straten van het dorp om de absolute stilte van deze plek op mij te laten inwerken. Na het hartelijke afscheid van mijn gastheer vertrek ik richting Gerolstein, een levendig stadje gelegen tussen vulkanische bergen en voormalige koraalriffen die ooit heel lang onder water hebben gelegen. Ik overtref mijzelf wanneer ik de Munterley beklim, een rotsachtige "Dolomiet" van 482 meter hoog. Afgezien van een paar natte broekspijpen en doorweekte schoenen kom ik ongeschonden tot onderaan de rotswand en geniet van het prachtige uitzicht op Gerolstein. Het stadsrumoer van beneden dringt nauwelijks tot hier door, ik ben hier alleen met mijn vogels, wilde bloemen en geurende planten. Om mijn overwinning te vieren (al had ik solo de K2 beklommen) trakteer ik mijzelf op een selfie met mijn Dolomiet op de achtergrond.
Terug beneden bezoek ik de Verlosserskerk, een juweel uit het begin van de 20e eeuw,  te danken aan Pruisische protestante ambtenaren die hier in de 19e eeuw kwamen wonen en de gemalin van keizer Wilhelm II die hen een warm hart toedroeg. De kerk is gebouwd in Byzantijnse stijl met prachtige mozaieken, die uit miljoenen gouden en gekleurde steentjes bestaan. Ik tref het, want normaal is het gebouw op deze dag gesloten, maar door werkzaamheden staat de deur op een kier en glip ik naar binnen. En met mij tientallen andere belangstellenden. Geen houden meer aan.
Dan volgt de doorsteek vanuit de Eifel naar de Moezel door een werkelijk betoverend landschap. Eerst nog besloten door nauwe dalen en donkere bossen, maar al gauw valt het landschap open en ontvouwen zich de mooiste panorama's, verkleurend van groen naar blauw en bestrooid met gouden zonnenplekken. Want ja, de zon is terug! En speelt met de wolken het spelvan licht en donker, niet wetend dat ik daar intens van geniet. Plotseling wordt er sterk afgedaald en rol ik het Moezeldal in. Andere heuvels, andere kleuren, ander licht. En een hevig meanderende rivier als een slang in het woestijnzand. Waar zij tevoorschijn komt is steeds weer een raadsel, waarnaar zij op weg is al helemaal. Sommige hoogten zijn zwaar bebost, andere tot op de onmogelijkste plekken beplant met wijnranken. En met het toenemen van het aantal wijndomeinen neemt ook de stroom toeristen toe. Ik start mijn panoramaroute in het vakwerkparadijsje Beilstein waarnaar ik mij laat overzetten op een wankel pontje. En met mij veel electrische fietsen, opzichtige korte broeken en sokken in sandalen. Ik kies een terras met uitzicht op het pontje en lunch met een iets te zoute goulashsoep. Als eerbetoon aan mijn ouders die altijd hun laatste vakantiemuntjes aan dit scherpe goedje spandeerden op de weg terug uit Oostenrijk. En dan moesten ook wij daaraan geloven!
Mijn route klimt omhoog naar het achterland van de Moezel, voert over de hoogvlakte van de Hunsrueck om dan weer sterk af te dalen naar de rivier, die mij dan weer een heel ander gezicht toont. Klimmen en dalen, spectaculair autorijden, wat niet altijd in dank wordt afgenomen door de locals vanwege mijn (te lage) snelheid. Op weg naar een van de mooiste uitzichtspunten van de route, vanaf de ruine van de Grevenburg, wordt ik bevangen door hoogtevrees en durf ik niet verder. Ik moet 20% dalen op een smalle weg die hoog boven de rivier tegen de berg geplakt ligt. Ik durf niet voor- of achteruit en zeker niet te keren. Een nog steiler zijweggetje brengt redding in mijn benarde situatie, want daar kan ik met veel gemier keren. Ik moet plassen, heb zin in een glas koele wijn en heb nog twee volle dagen...
In Craach, zo'n typisch wijnstadje aan de Moezel, vlei ik mij neer op het terras van mijn tweede logeeradres, Hotel Weinhaus zum Josefshof. Een korte cursus 'welke witte wijn te bestellen' van mijn gastheer resulteert in een glas heerlijk koele 'halb trocken'. Op het pleintje waaraan mijn hotel gelegen is zitten drie oude dames op een bankje met elkaar te kletsen. De zitkussentjes hebben ze zelf meegenomen. Vast niet voor de eerste keer, want de bezoekers van het terras zullen ongetwijfeld een dankbaar onderwerp van gesprek zijn voor de vrouwtjes. Zij kijken naar ons, wij kijken naar hen. Verschillende werelden met alleen maar een pleintje ertussen. Als het begint te regenen staan de dames op, met de kussentjes onder de arm. De een achter een rollator, de andere twee onder een paraplu. Alle drie lopen ze moeilijk en ik denk onbewust aan het fitnessclubje in mijn wereld. Oud worden in Craach a/d Mosel is ook niet alles...
Op het terras maak ik contact met een vriendelijke, oude man achter een biertje. Zijn hond, waarvan ik niet weet wie er nu eigenlijk ouder is, staat bedaard kwispelend aan zijn voeten, reagerend op universele vriendelijkheid, wanneer ik het dier een blijk van genegenheid geef. "Ik blijf hier tot vanavond zitten en ga als laatste weg. Ik zal spaarzaam met mijn biertjes zijn, want het wordt een latertje". Hij kijkt mij onderzoekend aan en vervolgt: "De langste dag, weet u! Dat doe ik al jaren zo op de langste avond van het jaar, sinds mijn vrouw is overleden". Ik weet niet wat ik zeggen moet, hoeft ook niet, want met een glinstering in zijn pretoogjes gaat hij verder: "Ik maak een praatje met de mensen, dan kruipt de tijd niet zo langzaam voorbij. Ik zit hier wel vaker, hoor". We heffen het glas, ik ongemakkelijk. We drinken op zijn eenzaamheid. Oud worden in Craach a/d Mosel is ook niet alles...